मंसिर २२ गते, २०८१ - २०ः२३
Follow us:

सम्पत्तिबारे प्रचण्डको खराब स्कुलिङः लुटको धन, फुपूको श्राद्ध !

माओवादी पार्टीका अध्यक्षसमेत रहेका प्रधानमन्त्री प्रचण्डले सार्वजनिक गरेको सम्पत्ति विवरणलाई लिएर सर्वत्र शंका एवं प्रश्नहरु उठिरहेका छन् । प्रचण्डका भक्तजनहरुले जतिसुकै टाल्न र ‘रफु’ भर्न खोजे पनि उनले सार्वजनिक गरेको सम्पत्ति विवरण प्रश्नको समाधान गर्ने होइन, नयाँ नयाँ प्रश्न जन्माउने किसिमको छ ।

प्रधानमन्त्री प्रचण्डले सार्वजनिक गरेको ‘एक कठ्ठा जग्गा र तीन तोला सुन’ सहितको सम्पत्ति विवरणबारे टिप्पणी गर्नुभन्दा पहिले भौतिक सम्पत्ति र विशेष गरी निजी सम्पत्तिलाई हेर्ने माओवादी नेताहरुको गलत दृष्टिकोणबारे विश्लेषण गर्नु सान्दर्भिक होला ।

कुरा सुरु गरौं, किड्नी बेच्ने माओवादीबाट

दुई दिनअघि अनलाइनखबरमा एउटा रिपोर्ट छापिएको थियो, जसमा माओवादीका पूर्वलडाकूले आर्थिक समस्याका कारण दुई लाख रुपैयाँमा आफ्नै मृगौला बेचेको उल्लेख छ ।

कतिपय मानिसले आर्थिक समस्याका कारण गिटी कुट्ने काम गरेको, कठिन परिश्रममा लागेको सुन्न पाइन्छ, तर प्रचण्ड नेतृत्वको माओवादी पार्टीबाट दीक्षित भइसकेको एउटा ‘जनसेना’ले आर्थिक समस्या पर्दैमा आफ्नै किड्नी निकालेर बेच्छ भने त्यसले आफूलाई नै बेच्न सक्छ कि सक्दैन ? बेच्न मिल्ने भए उसले आफ्नै मुटुसमेत निकालेर बेचिदिन सक्छ कि सक्दैन ?

आर्थिक समस्या सबै मानिसहरुलाई पर्छ । गरीबहरुलाई त झनै समस्या परिरहेको हुन्छ । तर, आर्थिक समस्या र जीवनका मूल्य मान्यताहरु फरक-फरक कुरा हुन् । हामीले जति नै समस्या परे पनि आफ्नी आमालाई बेच्न सक्दैनौं । आर्थिक समस्या पर्दैमा आफ्ना छोराछोरी वा परिवारजनलाई बेच्न सक्दैनौं ।

हो, गरीवीका कारण धेरै नेपालीहरुले मृगौला बेचिरहेको सुन्न पाइन्छ । तर, माओवादीको जनसेना भएको मान्छेले नै असचेत सर्वसाधारणले जसरी किडनी बेचेर मोटरसाइकल किन्छ भने त्यसबाट माओवादी पार्टीका नेताहरुमाथि प्रश्न उठ्छ कि तपाईहरुले समाजमा कस्तो मूल्य मान्यता स्थापित गर्नुभयो ? कस्ता कार्यकर्ता उत्पादन गर्नुभयो ? भौतिक सम्पत्तिलाई हेर्ने कस्तो दृष्टिकोण स्थापित गर्नुभयो ? प्रचण्ड र उनकै स्तरका माओवादी नेताहरुमाथि यस्तो प्रश्न उठ्छ ।

माओवादीका पूर्वलडाकूले आर्थिक समस्या पर्‍यो भन्ने बाहनामा आफ्नो किड्नी बेचेर दुई लाख रुपैयाँ थापेको घटना सामान्य होइन । यस्ता मानिसले पैसाका लागि जे पनि गर्छन् भन्ने सन्देश दिन्छ ।

दृष्टान्तका लागि हामीले समाजमा दुईखाले महिलाहरु देख्छौं । एकथरि महिला आर्थिक समस्या परेको र बाँच्न धौधौ भएको भन्दै देहव्यापारमा लाग्न बाध्य भएको दाबी गर्छन् । अर्काथरि महिलाहरु छन्, जो जतिसुकै परित्यक्त एवं अवहेलित भए पनि बरु सडकमा मकै बेच्छन्, नाङ्ले पसल थाप्छन्, घरेलु कामदारका रुपमा परिश्रम गरेर वालबच्चा पाल्छन्, तर आफ्नो स्वाभिमान वा आफ्नो देह कहिल्यै बिक्री गर्दैनन् ।

त्यसैले किडनी बेच्ने माओवादी कार्यकर्ताले ‘आर्थिक समस्या’ र ‘बाध्यता’ भन्नु एउटा बाहना मात्रै हो । मुख्य कुरा त उसले आफ्नो जीवन-मूल्य कस्तो बनाउँछ भन्ने नै हो । आर्थिक समस्याका कारण देहव्यापार वा किड्नी व्यापार गर्न बाध्य भइयो भन्नु भनेको तलब थोरै भएर कर्मचारीहरुले भ्रष्टाचार गर्न बाध्य भइयो भन्नुजस्तै हो ।

- अरुण बराल

प्रतिकृया लेख्नुहोस्: